Om Ghana in te komen zijn er veel stappen vooraf nodig, onder andere het visum. Want als je die niet hebt komt je überhaupt het land niet in.

Het verhaal begon al een paar weken geleden waarbij ik mijn visum aanvraag online deed en de afspraak maakte om op donderdag 17 maart naar de ambassade te komen. Omdat de meningen over de duur van de aanvraag variëren besloot ik maar een spoed visum aan te vragen.

Om 09:50 stond ik dan voor de ingang van de ambassade waar op de deur een papiertje hing;

Om 10:00 gaat de ambassade open, dus nog even geduld hebben. Stipt om 10:00 ging de deur open en ging ik met mijn moeder en nog een aantal andere mensen naar binnen.

Bij de entree was een uiterst vriendelijke dame die in het Nederlands mijn afspraak in ontvangst nam. Dat gaf hoop.. Nederlandse taal dat betekend vast dat de aanvraag ook in het Nederlands gaat.

Nou, mooi niet…

Ik wil de ruimte waar ik in moest beschrijven als een bioscoopzaal met hele slechte stoelen. Elke keer als de eerste is geweest schuif je een plekje op, gelukkig was ik als tweede aan de beurt en dacht ik dat het allemaal wel snel zou gaan.

Echter was mijn aanvraag afgewezen, want de referentie was niet goed. In Ghana moesten niet 1 maar 2 personen zijn die wisten dat ik kwam en omdat er nadrukkelijk gezegd was dat er geen telefoons in de bioscoop aanwezig mochten zijn moest ik bij alles wat ik wou regelen weer naar buiten. Er werd mij verteld dat ik Ghana maar even moest opbellen voor de referentie, gelukkig was de organisatie in Nederland snel en behulpzaam en had ik een referentie erbij. Met dit op mijn mail ging ik weer naar binnen, we konden weer verder.

Vervolgens was de vliegticket terug het gene dat ontbrak, ik had een heel geprint boekwerk voor me liggen maar dat was niet voldoende. Nee het moest per mail. Dus weer naar buiten en mailen dan maar, dan denk je dat je er wel bijna bent maar telkens als ik naar buiten ging dan was de volgende weer aan de beurt. Dit betekende dus uren wachttijd.

Nadat de mail ontvangen was, want ook het systeem was onwijs traag, moesten ze de vliegtickets terug ook nog hebben. Tja dat was er niet bij gezegd. Dit alles onder een zuchtende en norse blik van een man die je alleen maar zag door een klein vierkant raampje. Er kon geen lachje vanaf.

Na anderhalf uur was ik er helemaal klaar mee maar vastberaden niet naar buiten te gaan zonder betaald te hebben, want betalen betekend visum halen. Plotseling werd de pin ingevoerd en was het dan ook zover, het visum kon de volgende dag opgehaald worden.

Omstreeks 15:30 kreeg ik al een mailtje van de ambassade dat de aanvraag afgekeurd was op de referenties, snel mailde ik de referenties voor de derde keer terug. Daarna genoot ik van Den-haag en probeerde ik er niet aan te denken.

Vrijdag 18 maart.

D-day; Visum ophalen tussen 11:00 en 12:00, dus netjes om 11:00 bij de ambassade gemeld met het voornemen dat het dan een uur kon uitlopen. Met de ervaring van gisteren maar toch een beetje hoop dat het goed zou komen stapte ik naar binnen, dezelfde man zat achter het loket en sprak me met norse blik toe dat de referenties niet klopten.

Of ik er nog 1 kon laten zien, dus nogmaals liet ik de referentie zien. Vervolgens werden er onwijs veel vragen gesteld, wat ga je doen in het land? Krijg je ervoor betaald? Hoeveel ga je uitgeven? Is het werk? En dan weer opnieuw, wat krijg je ervoor betaald? Na deze vragen ging er 1 uur voorbij waarin ik met trillende handjes wachtte totdat ik het visum mocht ontvangen

Daar was dan de verlossende stem die zei; MOL.

Daar was hij dan het paspoort met het visum!

Nu kan de reis echt beginnen!